Van stromende regen naar verzengende hitte

Ja hoor, jullie lezen het goed: stromende regen… We nemen jullie even mee terug naar Monteverde. ’s Ochtends alweer vroeg uit de veren en hoewel de zon scheen, was het wel wat frisjes. Voor de zekerheid namen we maar een vest mee om naar Monteverde te gaan. Van ons hotel uit was het ongeveer een kwartiertje rijden en believe it or not, maar het was precies 13 min. Zonnig en in de laatste 2 min. Werd het mistig (nevelwoud) en begon het te regenen… hmmm… wat nu gedaan? Geen regenjassen bij ons (bleken we überhaupt in NL te zijn vergeten)… Nou ja, zou wel meevallen toch??? Helaas, we begonnen met onze wandeling en de regen werd eigenlijk alleen maar erger Balen dus, maar goed, wie weet zouden we nu wel heel veel kikkertjes zien… nou… nee, geen kikker gezien. Na 2 uur baggeren in de regen en modder, was het wildlife tot dan toe: 1 klein krabbetje… We besloten om de kortste weg terug richting ingang te nemen. Net toen we aankwamen bij de hangbrug, stond er een groepje mensen helemaal te stuiteren. Wij zoeken, kijken, wat zagen ze in vredesnaam en jawel hoor, daar boven in een boom van een meter of 70 zat hij… de Quetzal. Prachtige vogel, magnifieke kleuren (het mannetje dan, het vrouwtje is bruin). Wat baalden we maar weer eens dat we geen betere lens hadden gekocht voor ons fototoestel… grrr… Geprobeerd een foto te maken, maar daar zag je bijna niks op. Na een dik kwartier daar te hebben gestaan, bleek dat de Quetzal echt niet van plan was om korterbij te komen, dus we lieten het maar waar het voor was. Vlak voor de uitgang liepen we nog tegen een groep mensen op, helemaal bewapend met mega-verrekijkers en jawel hoor… we hadden geluk: We zagen nog een Quetzal. Deze zat een ietsje korterbij, maar doordat het zo ontzettend regende, weer niet echt een mooie foto kunnen maken. We besloten om het er maar bij te laten zitten, nat en koud stapten we de auto in en… echt ongelooflijk, maar we waren weer 2 min. Op weg en jawel hoor, daar kwam de zon weer. We reden terug naar het hotel, deden droge kleding aan en wandelden het dorpje in. Op de een of andere manier deed het ons een beetje aan Australie denken. Zelfde sfeertje als in Byron Bay. Heel gezellig en (ook niet geheel onbelangrijk) we hebben hier ontzettend lekker gegeten. Voor de avond hadden we bedacht om naar de Frog pond te gaan van Monteverde, want de beroemdste kikker van Costa Rica (de red eyed tree frog) hadden we nog steeds niet gezien in al zijn pracht en praal, dus een rondleiding afgesproken. De meeste kikkers zijn ’s avonds actief en zo ook de red eye. Overdag neemt hij de kleur van het blad aan waarop hij zit te slapen, maar ’s avonds zien ze er prachtig uit. Groen, blauw, geen en natuurlijk rode oogjes. Ik vond het fantastisch, maar helaas moeilijk te fotograferen zo in het donker. De gids vertelde dat we de dag erna gratis terug mochten komen om zelf nog rond te lopen. Dat had ie tegen geen dove gezegd, dus jawel hoor, nog voordat het open ging stonden we al voor de deur. Het was duidelijk dat het zonder gids 10x zo moeilijk was om de kikkertjes te vinden… pfff… en de meesten waren natuurlijk nu in diepe slaap, maar desalniettemin wederom erg leuk!
Nou, daarna gingen we op weg naar Tamarindo. Tamarindo is een strandplaatsje. Hier zouden we de laatste dagen relaxen, even bijkomen van alle indrukken, maar wat is het hier warm zeg!!! Ongelooflijk. Tot nu toe hebben we het elke dag maar even een paar uurtjes (uiterlijk tot 12.00u. en dan pas weer rond half 4) in de zon uitgehouden… pfff… Feeling hot hot hot! Het is erg rustig in het hotel, zo rustig dat we het zwembad meestal voor ons 2 hebben, maar helaas heeft dit wel tot gevolg dat ze het restaurant hebben dicht gegooid. We krijgen er alleen ontbijt, daarna gaat het dicht. Op zich niet zo erg, maar we liggen erg afgelegen, dus we kunnen niet effe snel ergens iets gaan eten. Iemand bij de receptie vertelde ons dat er verderop een restaurantje ligt “Punto Tranquillo”. Nou, perfecte tip, wat een heerlijk eten (oei, oei, oei… de kilo’s de kilo’s…). Gisterenavond het centrum van Tamarindo in gegaan, dat stelt niet heel veel voor. Veel hotels, megaveel Amerikanen, wat restaurantjes en barretjes en enkele souvenirshops. We vinden de souvenirs overigens niet echt geweldig. Zijn we te verwend? Allemaal een beetje “crappy”. Nou, we gaan er maar weer eens vandoor. Zometeen slapen en dan morgen weer een heerlijk dagje niks doen aahhhh… life is good!

Adios y hasta luego!

@Germaine: Bedankt voor de complimenten :) Enne, zeg maar tegen mams dat ik eindelijk ’n vingerhoedje heb gevonden, niet dat het veel voorstelt, maar ach, beter dan geen!