Dunedin, Otago en een stukje horror...

Op 8 feb. was ik jarig en ik kan me slechtere plekken voorstellen om mijn verjaardag te vieren :-) al moet ik zeggen dat de dag erg druilerig begon. 'S Nachts had het flink geregend en toen we wakker werden was het nog steeds aan het regenen. Ik was dus dubbel zo blij dat we gisteren die helikoptervlucht hadden gemaakt! Vandaag stond er gelukkig weinig op het programma, het werd een rij-dagje verder naar het Zuiden met als eindbestemming vandaag: Dunedin. Rond 10 uur gingen we op ons gemak op weg. Zodra we goed en wel een kwartiertje onderweg waren begon het op te klaren. Het zag er naar uit dat ik een zonnige verjaardag zou krijgen! De weg naar Dunedin was fantastisch, prachtige landschappen met natuurlijk overal de beroemde schapen. Het was eigenlijk zo goed als een rechte weg, maar door alle heuvels allesbehalve saai. Onderweg stopten we nog bij een "cellar door" oftewel: een wijnboer haha. Ik kocht me een paar heerlijke wijntjes en ze hadden er ook eigen gemaakte gebakjes... laat ik nou toch net jarig zijn ;-) We vervolgden onze weg en de enige bezienswaardigheid vandaag waren de Moeraki boulders: een stel enorm grote "knikkers" op t strand. Ik had me er persoonlijk meer van voorgesteld, maar het weer speelde hier ook niet echt mee, dus na een paar kiekjes snel de camper weer in. Toen we in Dunedin aankwamen, werd het al snel duidelijk dat het hier een jasje kouder was... brrrr... een ijskoude wind, maar wel een stralend zonnetje. Dunedin is geen grote stad, maar ziet er wel heel gezellig uit en omdat ik jarig was besloten we de dag af te sluiten met een Koreaanse BBQ, een waar feestje!!! Morgen staat weer een tochtje natuurschoon op het programma: the Otago peninsula.

Op donderdag 9 feb. werd een dagje sight see-en op Otago peninsula, volgens de boekjes zit er op het uiterste puntje de grootste albatros broedkolonie van de wereld, verder zijn er pinguins, zeehonden en zeeleeuwen te vinden. Nooouuuu dat beloofde wat... Via een mooie slingerweg kwamen we aan bij het albatroscentrum. Daar word je eigenlijk gelijk naartoe geloodst, dus ook wij als kuddedieren erachteraan. Ook hier weer een stevig prijsje, maar je bent per slot van rekening maar 1x hier en jongens wat zou dit leuk worden.... dacht ik.... Na bijna 20 minuten uitleg (jaaaa leuk dat de spanwijdte 3m is en dat ze voor hun formaat maar heel licht zijn, zo'n 7 a 8 kg en goh ja interessant dat de jongen als ze de eerste keer uitvliegen gelijk 5 jaar wegblijven... BRENG ME NAAR DIE BEESTEN ALLEMAAL!) vervolgden we eindelijk de tour naar de broedplaatsen. Nu zouden we wat te zien krijgen! We mochten op een open stuk ook niet praten om ze niet op te schrikken, maar daarna zouden we in een observatie unit komen en konden we in alle rust vanachter glas alles zien. De deur ging open, we stapten naar binnen en ik heb eens met de ogen geknipperd... ik zag ze niet, of nou ja, er zaten er welgeteld 6... 6(!!) hele albatrossen. En dit is de grootste broedkolonie? Euh? Zo ken ik er nog een paar... die beesten schijnen sowieso maar 1x per twee jaar 1 ei te leggen, dus ze hebben wel in totaal zo'n 26 broedparen, maar ja als ze bijna allemaal minimaal 5 jaar de hort op zijn, blijft er natuurlijk weinig over hier. Tsja en die 6 die er zaten waren bijna niet te zien, veel te veraf... Twee zaten er redelijk dicht bij t raam, dus met veel inzoomen van de camera konden we toch nog een paar foto's maken, maar om nu te zeggen dat dit een toppunt was, nou nee... En die pinguins dan? Die zaten ergens anders en daar moest je opnieuw apart voor betalen. Daar voor de zekerheid maar eens gevraagd hoe t met de pinguins zat, de dwergpinguins komen sowieso pas 's avonds aan land, dus dat had geen nut en dat hadden we in Australie al eens gezien. Verder zitten er geeloog pinguins, maar het vrouwtje aan de receptie was zo eerlijk om te zeggen dat er op dat moment maar 1 pinguin aanwezig was, dus die sloegen we ook maar over. Tsja en daar sta je dan... what to do? Wij maar eens op internet gekeken waar je die zeehonden of zeeleeuwen zou kunnen zien. Ergens op een afgelegen stuk strand: Allans beach, zou je veel kans hebben om zeeleeuwen te zien. Prima, wij op weg. De weg ernaartoe was op zich al leuk, het was een kiezelweg kronkelend langs poelen water. Helemaal aan het eind vd weg was een parkeerplaats en het laatste gedeelte legde je te voet af. Al snel kwamen we bij het strand aan en een bord met aanwijzingen over het benaderen van zeeleeuwen wekte hoop op. Je mocht er in elk geval niet korter dan 10m bij in de buurt komen ook al lagen ze te slapen. Prima! Let's go! En jawel hoor, we stapten het strand op en hier en daar lagen er wat zeeleeuwen te slapen. Ene lag er vooral heel mooi bij op een rots met een prachtige zee op de achtergrond (check de foto en geef toe, die is toch enig! :-)) Aan de andere kant van het strand ging er ene aan de wandel, leuk zeg, ik erachteraan natuurlijk. Die 10 meter, ach die nam ik met een korrel zout, dit was té leuk. Na heel wat kiekjes en veel oohhh's en aaahhh's van mij reden we terug naar de camping om even de plannen voor de komende dagen te maken, want de Milford sound campground was al volgeboekt, dus even een alternatief bedenken. Om in ieder geval niet helemaal bedrogen uit te komen, hebben we de milford sound cruise ook alvast geboekt voor a.s. zondag. Morgen rijden we weg uit Dunedin, weer een nieuw avontuur tegemoet!
Dat nieuwe avontuur kwam al iets eerder dan verwacht... volgens de eigenaar vd camping zouden er hier in de bossen ook gloeiwormen zitten. Als we na 10 uur op pad zouden gaan zouden we ze zeker zien. Met wat aanwijzigingen hoe te lopen, gingen we als enige vd hele camping in het stikdonker het bos in. Allereerst kwamen we over een oud verroest bruggetje (hmmm... beetje freaky), daarna volgde een driesprong, waar we het middelste pad moesten nemen en voorbij de betonnen paaltjes moesten we gaan opletten, want vanaf daar zouden we ze kunnen zien. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak. Het was een smal paadje overgroeid met takken... aan de ene kant een beekje met bomen die rechtstreeks uit een horrorfilm konden komen. Stephan King had het niet beter kunnen bedenken: grillige vormen, kromme stammen en overwoekerd met onkruid en wortels. Hier en daar stukken loshangende klimop en alles kraakte in de wind. Aan de andere kant dichte begroeiing, maar geen gloeiworm te zien. Ik vond het he-le-maal niks en op het moment dat mijn fantasie helemaal op hol sloeg (zo lokken ze nietsvermoedende toeristen een eng bos in om ze vervolgens te overvallen en te ontvoeren...) zagen we ze dan toch... allemaal kleine groene lichtjes in de bomen en struiken, links en rechts van het pad. We bleven staan, knipten de zaklamp uit en keken alleen maar naar die honderden kleine groene lichtjes. Heel even kon ik echt genieten van dit schouwspel totdat de wind begon te fluiten en allemaal onverklaarbare kraakjes, piepjes en ritsels te horen waren en die gloeiwormpjes, die werden in mijn fantasie nu oogjes.... Ik stelde snel voor om terug te lopen. Met de zaklamp stevig vastgeklemd zette ik de pas erin.... brrrr.... dat was even genoeg avontuur, nu hopen dat ik toch nog lekker kan slapen....

Groetjes
De held op sokken

P.S. De verbinding is tergend langzaam, dus foto's volgen hopelijk op de volgende bestemming