Sin City en "D-day"

Laat me beginnen met iedereen te bedanken voor alle gelukwensen, aanmoedigingen, leuke persoonlijke berichtjes, kaartjes etc. Dat was écht helemaal TOP. Dank, dank, dank!!!
Nu even terug naar het begin:
Na een toch behoorlijk vermoeiende reis, kwamen we op donderdagavond aan in Las Vegas; the city of sins, want what happens in Vegas stays in Vegas. De stad van de casino's en showgirls, die in zeer schaarse kleding op straat staan om mensen naar de shows te trekken. Overdag de beduidend lelijkere meiden, in de avond werden de mooiere poppetjes uit de kast getrokken. De stad van de grote entertainment shows, van Cirque du soleil (die in Vegas een speciale 18+ uitvoering hebben) tot Céline Dion, Cher, DJ Tiësto en David Copperfield. En komend weekend ook de stad van de Las Vegas Rock 'n Roll marathon. De marathon waar ik al zolang voor heb getraind. Hier zou het gaan gebeuren, hier zou ik voor het eerst in mijn leven 42km gaan "rocken". Aangezien we op donderdagavond behoorlijk moe waren, aten we een burgertje in ons hotel (Excalibur) en besloten we op tijd ons bedje in te duiken.
Na 2x 's nachts wakker te zijn geworden, werden we toch behoorlijk fris wakker op vrijdagochtend. Klaar om de stad in te gaan. Het was leuk om na zoveel jaar nog eens over de strip te lopen, hier en daar waren er wat nieuwe hotels bijgekomen, maar voor de rest was het nog hetzelfde (Op de prijzen na...). Hoe langer ik in Vegas was, hoe zenuwachtiger ik begon te worden... ging ik écht 42km rennen?! Op zaterdag moest ik nog een laatste training volbrengen en die ging zo ontzettend makkelijk (want tsja vlak terrein) dat ik gelijk weer vertrouwen erin kreeg. Kom maar op! Powerrrr!!! Toen ik zondagochtend echter wakker werd, voelde ik toch weer die spanning... pfff... we besloten te wachten met eten tot Lisanne was gearriveerd, want (super leuk!) zij studeert momenteel in Albuquerque en had besloten me te komen aanmoedigen. Ze had hetzelfde hotel geboekt en nadat ze haar spullen had afgegeven gingen we wat eten. Ik was nog steeds bezig met koolhydraten stapelen voor de marathon, dus het werd een flinke portie pasta. Na de lunch werd het tijd om de sportkleren aan te trekken en terwijl ik daarmee bezig was, kreeg ik opeens een important race update... okeejjj??? Even kijken... euh.... er werd extreem harde wind voorspeld en even erna kreeg ik een volledige safety guideline doorgestuurd.... helluuup wat was dit dan nu??? Mijn stresslevel schoot gelijk omhoog. Nou ja, ik kon er toch niks aan veranderen, dus ik deed me maar iets dikker aankleden dan ik normaal zou doen en met een halve liter koolhydraat oplossing in de hand, voor de laatste energie boost, gingen we op weg naar het start line festival. Na even zoeken (Er stond niks aangegeven... raar...), kwamen we dan eindelijk op het terrein aan waar capitol cities op kwam treden. Daar was het gezellig, maar inderdaad al frisjes. Om 15.40 moest ik me melden bij mijn startvak, dus daar liep ik, met 1000den anderen schouder aan schouder naar de start op de strip. Onderweg nog grapjes makend en een beetje kennis maken met de mensen om je heen. Aangekomen op de strip was het even zoeken naar mijn startvak (nr. 4) en toen op zoek naar de 4 uur pacer, dit bleek een ieniemienie klein Aziatisch vrouwtje te zijn. Nadat het national anthem (behoorlijk vals) gezongen was, ging de eerste groep van start, wij schoven op, goh bijna!!! Ik voelde me goed, ik had er zin in, ik zat vol energie onze groep was aan de beurt 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 gooooo ... daar gingen we, even zoekend naar een tempo, wat mensen ontwijken en na een km zat ik er al lekker in. Prima tempo, ik liep iets voor op de 4 uur groep. Hup hup hup, wat ging t lekker, ik leek te vliegen. Ik checkte mijn tijd, ruim onder de 4 uur, okeejjj... apart, als ik zo zou kunnen blijven doorrennen, zou ik zelfs tussen de 3,5 en 3u45min kunnen finishen. Lekker! Goed gevoel! Toen we het bekende "welcome to faboulous Las Vegas" passeerden draaiden we terug de strip op. Deze zouden we nu helemaal afrennen tot aan Fremont street. Op de strip ging het publiek helemaal uit hun dak, oh heerlijk, laat gaan, zo houd ik het wel uren vol. Even later zag ik Moes en Lisanne staan. Leuk, had niet gedacht hun te zien in de menigte. Dat gaf nog meer energie! Bij het einde van de strip lag ik nog steeds prima op schema, nog steeds netjes onder de 4 uur en inmiddels kon ik Fremont street al zien, hierna zou het saaier worden. Eenmaal het centrum uit, werd het niet een beetje saai, maar heel erg saai... hartstikke donker, zo goed als geen publiek meer en toen stak er die ijzige wind op. Brrr... kouder dan verwacht. Terwijl de stappen vorderden, kreeg ik t steeds kouder en na 15km kreeg ik opeens krampen in mijn tenen... huh??? Ik heb nog nooit krampen gehad tijdens het hardlopen. Wat was dit nu? Doorrennen, tempo ietsje omlaag en Ja hoor, ik kon weer door. De route draaide vervolgens een immens groot parkeerterrein op. Huh? Wat raar... op t parkeerterrein ging je kriskras rondjes lopen. Niet heel motiverend, maar goed. De wind stak weer op... ik had het al niet zo heel erg warm, dus ik kreeg het alleen maar kouder. Even later kramp in mijn bovenbenen... alsof ze compleet op slot schoten. Ik probeerde te blijven rennen, maar dit werd uiteindelijk zo enorm pijnlijk dat ik maar ben gaan lopen. 30 seconden gelopen en toen weer gaan rennen... klap, weer schoot de kramp erin... hallooo?! Wat was dit??? Maar een betere vraag was, hoe kom ik ervan af???... weer lopen, maar steeds als ik het rennen weer oppakte schoot gelijk de kramp terug. Ik dacht dat ik GEK werd. Wat moest ik doen??? Ik probeerde langzamer te rennen, maar ook dat werkte niet. Inmiddels was ik op een punt aangekomen dat de stress weer bezit van me nam, want met elke stap zag ik mijn tijd vertragen. Help, help, help, het huilen stond me nader dan t lachen. Weer proberen te rennen, nee, geen succes... stukje snelwandelen dan maar. Na een dikke km voelde ik eindelijk de spanning uit mijn benen wegtrekken. Rustig aan tempo weer opgevoerd. Jaaaaaa het ging weer, fjoew, wat fijn. Hup hup hup, ik ging weer op pad totdat... ik kramp kreeg in mijn rechterbil!!! WTF?!?!?!? Ik werd er gewoon kwaad van. Jongens wat was dit? Weer dezelfde ellende... steeds als ik weer wilde gaan rennen, dan hop, schoot de kramp er weer in... de tijd zag ik wegtikken... kon ik nog finishen? Ja, het was nog steeds mogelijk, maar die bil was behoorlijk pijnlijk... ik heb uiteindelijk de 2e helft van de marathon alleen maar geworsteld en ik had nog maar 1 ding in mijn hoofd: "het zou me verdomme echt niet gaan gebeuren dat ik niet zou kunnen finishen". Kom op Lyd, volhouden!!! Weer kwam er een immens donker parkeerterrein waar me rondjes moesten rennen. Dit was nog donkerder dan de 1e twee en ja hoor... tot overmaat van ramp struikelde ik. Ik kon me nog nét staande houden. Grrrrr... wie had dit bedacht man... ik begreep gelijk waarom er zoveel geschreven werd dat je beter de halve kon doen in Vegas, omdat je bij de hele 3/4 in t donker zat... zucht... me weer bij elkaar geraapt en door, ik moest en ik zou over die finish komen, hoe dan ook!!! Inmiddels passeerde ik de 20 mijl paal. Oh gelukkig nog maar 6 te gaan. Kom op, doorzetten. Mijn tempo lag inmiddels zo laag dat ik toch weer begon te vrezen voor de finish. Even later zag ik opeens hele groepen mensen parallel aan ons lopen... wat was dat? Ze zaten niet op de route, hadden wel allemaal marathon nummers, maar ze liepen daar maar wat... huh? Bleek dat zij niet meer binnen de tijd zouden kunnen finishen, dus zij werden eruit gehaald. Help, dit mocht me echt niet gaan gebeuren, kom op, ik was niet voor niks gekomen, die paar mijl kon ik me toch zeker ook nog wel doorheen buffelen!! In mijn hoofd bleef ik maar herhalen "hoe dan ook, jij gaat die finish over, je gaat t halen, blijf doorgaan, al is t op een slakkentempo, je gaat over die finish!" Zelfs in de laatste 3 mijl heb ik nog kramp gehad, ongelooflijk zeg. Pas vlak voor de laatste mijl draaiden we eindelijk weer de strip op. Eindelijk weer licht, publiek, aanmoedigingen. In de verte zag ik de finish, nog heel even, nog even de pijnlijke voetjes voor elkaar blijven zetten, ja, ja, jaaaaaaaaa ik knalde over de finish binnen de tijd!!! Wat een opluchting. Meteen een warmte sheet gepakt, want brrr nu begon ik helemaal te rillen. Ik had het gedaan, wat een beproeving zeg. Ik mag van geluk spreken dat ik mentaal zo sterk ben, want anders had ik opgegeven. Ik heb behoorlijke pijn gehad, maar ik ben gefinisht!!! De uiteindelijke tijd was 4u41min30sec. Als je bekijkt hoeveel ik heb moeten lopen, viel me die tijd nog reuze mee! Snel medaille ophalen en Moes en Lisanne zoeken. Die twee waren helemaal trots hihi. Ik had het me heel anders voorgesteld, maar zooo ontzettend blij dat ik het gehaald heb. Een hele tijd zag het er niet meer naar uit dat ik nog zou kunnen finishen, dus toen bleek maar weer dat als je in je hoofd de knop kunt omzetten, je toch nog kunt presteren. Wat was ik blij! In het hotel gelijk mijn moeder en Astrid met mijn supporters team gebeld. Hihi, haar kids hadden een filmpje voor me gemaakt om me op afstand aan te moedigen! Superleuk!!!
Tsja en nu hebben we the day after... benen: pijnlijk, voeten: extreem pijnlijk! Maar gelukkig vandaag alleen een rijdag. Vanochtend nog samen met Lisanne ontbeten, daarna afscheid genomen. Wij op weg naar Torrey, waar we vanavond zullen slapen in het capitol reef resort en zij zou vanmiddag terugvliegen naar Albuquerque. Wat een ervaring zeg. Jammer dat het heel anders is verlopen dan verwacht, maar ik heb het gelukkig toch tot een goed einde weten te brengen. Nu nog een weekje vakantie vieren!