Capitol reef & Canyonlands national park

Zoals gezegd hadden we maandag een lange rijdag voor de boeg. In ongeveer 7 uur zouden we van Las Vegas naar Torrey rijden. Van de ene kant was dat lekker voor de beentjes, van de andere kant ook weer niet, want door het niet bewegen, verstijfden ze helemaal en doordat ik op een rare manier had gerend en gelopen door de krampen, had ik ook op de meest vreemde plaatsen spierpijn. Daarnaast was de nagelriem van mijn rechter dikke teen extreem geïrriteerd en naarmate de dag vorderde, vormde zich hier een soort van blaar en bloeduitstorting. Echt een heerlijk gevoel... NOT!! Tegen de tijd dat ik uit moest stappen om te gaan lunchen waren mijn benen 2 houten palen geworden. Ik wilde gewoon stap voor stap naar voren lopen, maar mijn benen leken hele andere ideeën te hebben. Deze zwiepten van rechts naar links en mijn knieën leken niet eens meer te kunnen buigen. Dus met een zombie loopje strompelde ik achter Moes aan en met elke stap voelde ik mijn teen harder schreeuwen: doe die schoen uit, geef me ruimte!! Zucht... dat beloofde niet veel goeds. Rond 8 uur in de avond arriveerden we dan eindelijk in het capitol reef resort. Het was stikdonker en behoorlijk koud. Toen we incheckten bleek het -6 te zijn brrr.... we konden gelukkig nog nét aanschuiven voor het avondeten, dus na een flinke portie kip enchilada's zochten we onze kamer op. Eerst maar een lekker warm bad, die teen eens goed laten weken en hopelijk werkte dit ook positief op mijn houten palen. Die teen zag er inmiddels niet meer uit... een rare kleur, extreem pijnlijk en gedeeltelijk opgezwollen... oh oh oh... wat een feest, maar misschien zou alles anders zijn na een goede nachtrust... nooouuu helaas. Gisterenochtend werd ik wakker met nog steeds pijnlijke benen en een teen die niet bij mijn voet leek te horen. Ik strompelde naar het raam, trok de gordijnen open en... WOW... wat was dit??? We keken uit op de oh zo bekende rode rotsformaties van Utah. Nou, dat uitzicht deed me gelijk alle pijn vergeten (totdat ik me weer bewoog, toen kwam het weer als een hamerslag binnen). Met het tempo van een hoogbejaarde trok ik me de kleren aan. Oh oh oh en vandaag stond wandelen door het capitol reef national park op het programma... eerst maar eens goed ontbijten en daarna op weg. Al tijdens het rijden verbaasden we ons over de prachtige omgeving. Overal mooie rotsformaties, hier en daar in de verte rotsen waarvan de toppen met sneeuw bedekt waren. In het capitol reef national park, besloten we de wandeling door de kloof te maken richting "the tanks"; natuurlijk gevormde waterreservoirs. Het was goed koud (in de ochtend -3, in de middag even boven 0), dus wat was ik blij met mijn marathon finisher beanie! Het eerste stuk van de wandeling viel mee (redelijk vlak), maar het tweede gedeelte richting de tanks was bergop over rotsen klauteren... stel je dat voor met 2 pijnlijke benen, die bij elke beweging protesteren en dan een dikke teen die inmiddels zo gevoelig is geworden dat je rondloopt als iemand die 30 jaar in een rolstoel heeft gezeten en voor het eerst weer lopen wordt aangeleerd... zelfs een opstapje van 10cm leek opeens op het beklimmen van de mount Everest... maarrrr... het was er wel prachtig en zeker de moeite waard. De tanks waren weliswaar bevroren, maar zeker niet minder mooi. Het hele park heeft ons overigens verbaasd. We hadden dit ingepland als leuke tussenstop, maar hadden ons er niet extreem veel van voorgesteld... nou... het was PRACHTIG!! Vooral door die kloof lopen was indrukwekkend. Aan beide kanten van die geweldig mooie rode rotsen, ja, dan voel je je toch wel weer heel klein. Aan het einde van de middag reden we richting Hanksville waar we een supergoed restaurantje vonden, zo goed, dat we besloten om er vanochtend ook te gaan ontbijten voordat we naar Canyonlands national park zouden rijden. Hoe het vanochtend met mijn benen ging? Beter! Maar ik kon nog niet echt normaal lopen al was het heen en weer gezwiep inmiddels wel weer onder controle. Die teen daarentegen.... heel ander verhaal. Die was nog steeds extreem pijnlijk, maar goed, niks aan te doen. Na een stevig ontbijt reden we na een 2,5 uur Canyonlands in. Het visitor center heette "Island in the sky"... dat schept natuurlijk al gelijk verwachtingen en ik kan jullie zeggen... die werden waargemaakt. Wat een paradijs zeg!! Waanzinnig mooi! Gigantisch diepe canyons, vergelijkbaar met the grand canyon. Bij het visitor center bleek ook hier een arch te zijn, konden we al een voorproefje nemen op Arches national park (waar we morgen naartoe gaan). Na een gelukkig korte wandeling bereikten we de Mesa arch. WOW!!! Wat mooi!!!! Onder de arch door, kijk je uit over een immens grote canyon met in de verte besneeuwde bergtoppen. Wat een ongelooflijk mooi plaatje!!! Ik kon foto's blijven maken, wat in dit geval ook makkelijk ging, want we waren er bijna alleen. Het heeft zo zijn voordelen om volledig buiten het seizoen te komen. Daarna naar de upheaval dome (een krater), deze viel in vergelijk met alle andere uitzichten die we al hadden gezien een beetje tegen. The greenriver overlook en the grand view volgden. Prachtig, prachtig! Wat een ruige landschappen en zo enorm uitgestrekt, gewoon niet te bevatten. We schoten de laatste plaatjes en gingen op weg naar Moab, daar zouden we wat gaan eten en daarna op weg naar de red cliff lodge. Hier kwamen we rond half 7 in het donker aan. De kamer heeft een echte western uitstraling en ik verheug me nu al op het uitzicht dat we morgenvroeg wellicht aan zullen treffen. Wij doen zo de oogjes dicht om morgen weer lekker fris te zijn voor een nieuwe dag!