Terracottaleger
Blijf op de hoogte en volg Lydia
29 April 2013 | China, Peking
Ni hao!
Daar zijn we weer! Terwijl onze reis er bijna op zit, wordt het tijd om jullie bij te praten. Oh ja, foto's toevoegen blijft een ellende dus ik heb het maar opgegeven...
Even terug naar Xian: op de tweede dag stond er in de ochtend een excursie naar het terracottaleger op het programma. Hier had ik me niet zo in verdiept. Ik dacht wat terracottabeeldjes te gaan bekijken voor de "must", maar dat was het dan ook. Op internet had ik gelezen dat de ene het supergaaf vindt en de andere vindt er juist geen bal aan... Hmmm... Ik dacht dat ik tot de laatste categorie zou behoren.... Bij aankomst op het terrein vond ik al dat het verdomde groot uit zag?!?! In het kort vertelde onze gids wat over de ontdekking: in Xian leefde meneer Yang en deze meneer Yang besloot in 1974 een put te gaan graven, maar stuitte daarbij op terracottastukken die later een heel leger bleken te vormen. Beetje bij beetje begon men de beelden te reconstrueren totdat er een aardig leger gevormd was en men besloot het open te stellen voor publiek. Vervolgens kwam in Amerika Bill Clinton aan de macht welke een bezoek bracht aan Xian en zijn terracottaleger. Ome Bill was zo onder de indruk dat hij vond dat meneer Yang wel eens goed bedankt mocht worden. Hij zocht hem op en vandaag de dag zit meneer Yang bij de ingang handjes te schudden en handtekeningen uit te delen... Tot zover de geschiedenis... Ik dacht nog steeds een paar misvormde beelden te gaan bekijken... Eenmaal binnen zagen we 4 grote gebouwen. Onze gids vertelde dat in elk gebouw vindplaatsen van de beelden waren. Nou kom maar op dan, op naar hal nummer 1... En dat was me een hal!!!! Sjeeee die zag ik niet aankomen!!! Enorm groot!!!! De beelden zijn zo groot als mensen en allemaal uniek, elk gezicht is anders en ook de uniformen zijn verschillend. Zo zijn er verkenners, soldaten, generaals, boogschutters en paarden. Ongelooflijk! Maar wat nog ongelooflijker was: hoe men ze weer in elkaar heeft kunnen zetten. We hebben nl. Ook de bergen verwoeste beelden gezien. Geen wijs uit te komen!!! Allemaal gebroken stukken, begin dan maar te puzzelen! Petje af! In een hal zijn de beelden overigens nog bedekt met grond, omdat de kleuren helemaal zijn vervaagd toen ze bloot zijn gelegd. Pas als ze weten hoe ze de kleuren kunnen behouden, gaan ze die ook restaureren. Nou na een aantal uurtjes rond te hebben gelopen werden we teruggebracht naar de stad. De gids was wat zenuwachtig aan het doen, omdat hij ons eigenlijk naar de trein moest begeleiden, maar ja, de trein zou pas om 8 uur vertrekken en het was pas half 4. We hadden echt geen zin om zolang bij het treinstation rond te hangen. Hij regelde voor ons dat we de koffers in een hotel in bewaring konden geven en na tig keer uitleg over het station ging hij toch maar weg. Wij slenterden door de stad, pakten hier en daar nog een terrasje (het was voortreffelijk weer!), aten nog iets en tegen 7 gingen we naar de trein. Daar was het een chaos van jewelste... Superdruk en nergens iets in het engels vermeld... Oeps... Zou onze gids daarom zo zenuwachtig zijn geweest??? We zagen ergens rijen mensen staan die door poortjes heen moesten. Wij ook maar aansluiten. Nadat ik de treinkaarten had laten zien mochten we verder lopen. Tsja en toen??? Chinees, Chinees, Chinees... En toen zagen we ons treinnummer op een bord oplichten. Dat was in ieder geval al iets! Na wat gezocht te hebben vonden we poortjes die ons treinnummer weergaven. Nou prima daar maar aansluiten dan. Alles ging eigenlijk redelijk rap. Toen de poorten open gingen was het nog even zoeken naar je treinstelnummer en slaapplaatsen en hop koffers proberen kwijt te komen onder het bedje (mijn koffer paste niet) dus dat hebben we onder het tafeltje geschoven en op de minuut vertrokken we ook al. In onze cabine werden we vergezeld door 2 Chinese heren. Aangezien ik een knijtert van een hoofdpijn had besloot ik mij al vroeg terug te trekken in mijn bedje. Matras zo hard als beton (maar dat zijn we inmiddels wel gewend hier), maar helaas ook een kussen als een baksteen. Ik was erg bang dat het een akelig lange nacht zou worden... In de cabine was het echter zo warm dat je het dekbed niet nodig had, dus dat gebruikte ik als kussen en geloof het of niet maar we hebben redelijk goed geslapen! Wel een paar keer wakker geweest, maar eigenlijk waren we voor we het goed en wel doorhadden al in Bejing! En ook hier werden we alweer vrolijk welkom geheten door onze volgende gids Melinda.
(Zie net dat de batterij bijna leeg is dus de rest volgt later)!
Onze laatste halte, tijd voor de laatste avonturen!
Daar zijn we weer! Terwijl onze reis er bijna op zit, wordt het tijd om jullie bij te praten. Oh ja, foto's toevoegen blijft een ellende dus ik heb het maar opgegeven...
Even terug naar Xian: op de tweede dag stond er in de ochtend een excursie naar het terracottaleger op het programma. Hier had ik me niet zo in verdiept. Ik dacht wat terracottabeeldjes te gaan bekijken voor de "must", maar dat was het dan ook. Op internet had ik gelezen dat de ene het supergaaf vindt en de andere vindt er juist geen bal aan... Hmmm... Ik dacht dat ik tot de laatste categorie zou behoren.... Bij aankomst op het terrein vond ik al dat het verdomde groot uit zag?!?! In het kort vertelde onze gids wat over de ontdekking: in Xian leefde meneer Yang en deze meneer Yang besloot in 1974 een put te gaan graven, maar stuitte daarbij op terracottastukken die later een heel leger bleken te vormen. Beetje bij beetje begon men de beelden te reconstrueren totdat er een aardig leger gevormd was en men besloot het open te stellen voor publiek. Vervolgens kwam in Amerika Bill Clinton aan de macht welke een bezoek bracht aan Xian en zijn terracottaleger. Ome Bill was zo onder de indruk dat hij vond dat meneer Yang wel eens goed bedankt mocht worden. Hij zocht hem op en vandaag de dag zit meneer Yang bij de ingang handjes te schudden en handtekeningen uit te delen... Tot zover de geschiedenis... Ik dacht nog steeds een paar misvormde beelden te gaan bekijken... Eenmaal binnen zagen we 4 grote gebouwen. Onze gids vertelde dat in elk gebouw vindplaatsen van de beelden waren. Nou kom maar op dan, op naar hal nummer 1... En dat was me een hal!!!! Sjeeee die zag ik niet aankomen!!! Enorm groot!!!! De beelden zijn zo groot als mensen en allemaal uniek, elk gezicht is anders en ook de uniformen zijn verschillend. Zo zijn er verkenners, soldaten, generaals, boogschutters en paarden. Ongelooflijk! Maar wat nog ongelooflijker was: hoe men ze weer in elkaar heeft kunnen zetten. We hebben nl. Ook de bergen verwoeste beelden gezien. Geen wijs uit te komen!!! Allemaal gebroken stukken, begin dan maar te puzzelen! Petje af! In een hal zijn de beelden overigens nog bedekt met grond, omdat de kleuren helemaal zijn vervaagd toen ze bloot zijn gelegd. Pas als ze weten hoe ze de kleuren kunnen behouden, gaan ze die ook restaureren. Nou na een aantal uurtjes rond te hebben gelopen werden we teruggebracht naar de stad. De gids was wat zenuwachtig aan het doen, omdat hij ons eigenlijk naar de trein moest begeleiden, maar ja, de trein zou pas om 8 uur vertrekken en het was pas half 4. We hadden echt geen zin om zolang bij het treinstation rond te hangen. Hij regelde voor ons dat we de koffers in een hotel in bewaring konden geven en na tig keer uitleg over het station ging hij toch maar weg. Wij slenterden door de stad, pakten hier en daar nog een terrasje (het was voortreffelijk weer!), aten nog iets en tegen 7 gingen we naar de trein. Daar was het een chaos van jewelste... Superdruk en nergens iets in het engels vermeld... Oeps... Zou onze gids daarom zo zenuwachtig zijn geweest??? We zagen ergens rijen mensen staan die door poortjes heen moesten. Wij ook maar aansluiten. Nadat ik de treinkaarten had laten zien mochten we verder lopen. Tsja en toen??? Chinees, Chinees, Chinees... En toen zagen we ons treinnummer op een bord oplichten. Dat was in ieder geval al iets! Na wat gezocht te hebben vonden we poortjes die ons treinnummer weergaven. Nou prima daar maar aansluiten dan. Alles ging eigenlijk redelijk rap. Toen de poorten open gingen was het nog even zoeken naar je treinstelnummer en slaapplaatsen en hop koffers proberen kwijt te komen onder het bedje (mijn koffer paste niet) dus dat hebben we onder het tafeltje geschoven en op de minuut vertrokken we ook al. In onze cabine werden we vergezeld door 2 Chinese heren. Aangezien ik een knijtert van een hoofdpijn had besloot ik mij al vroeg terug te trekken in mijn bedje. Matras zo hard als beton (maar dat zijn we inmiddels wel gewend hier), maar helaas ook een kussen als een baksteen. Ik was erg bang dat het een akelig lange nacht zou worden... In de cabine was het echter zo warm dat je het dekbed niet nodig had, dus dat gebruikte ik als kussen en geloof het of niet maar we hebben redelijk goed geslapen! Wel een paar keer wakker geweest, maar eigenlijk waren we voor we het goed en wel doorhadden al in Bejing! En ook hier werden we alweer vrolijk welkom geheten door onze volgende gids Melinda.
(Zie net dat de batterij bijna leeg is dus de rest volgt later)!
Onze laatste halte, tijd voor de laatste avonturen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
