Van “happy happy joy joy” naar “serious stuff”

Vandaag begonnen we met een wandeling door “Dumbo”. Van hieruit heb je een fantastisch uitzicht op Manhatten en kun je gelijk via de Brooklyn bridge teruglopen. Op de Brooklyn bridge was het belachelijk druk, dus ellendig om een mooie foto te maken en zeker als er hordes Chinezen voor je lopen. Die mensen maken er complete fotoshoots van met zijn allen. Maar ondanks de vele mensen bleef het toch ontzettend indrukwekkend. Supermooie brug, mooi uitzicht op Manhatten en nou ja, gewoon heel apart om eroverheen te lopen. Van hieruit vervolgden we onze wandeling naar het 9/11 memorial museum. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik er eigenlijk alleen maar naartoe ging omdat zoveel mensen me hadden verteld dat het zo indrukwekkend was. Nou, ik kan jullie vertellen het kwam erger binnen dan verwacht... Ik dacht “ik ken alle beelden al, dus zal wel meevallen”. Nou... nee... ik vond het niet meevallen. Behalve dat er heel veel stukjes film werden getoond, waren er ook enorm veel geluidsfragmenten. Fragmenten van slachtoffers die naar huis belden, van mensen die in de 2e toren zaten toen de eerste was getroffen en die hun dierbaren lieten weten dat zij OK waren... nog niet wetend dat hun hetzelfde lot zou treffen, maar ook fragmenten van mensen die machteloos stonden, het zelf hadden overleefd, maar anderen niet hadden kunnen helpen. Hoe meer filmpjes en geluidsfragmenten ik hoorde, hoe meer ik het gevoel kreeg alsof er een steen op mijn borst lag en tegen de tijd dat we bijna bij het einde waren, leek die steen een blok beton te zijn geworden. Vooral de tekst van een dame van wie haar man was omgekomen: I didn’t want the day to end... even though it was a horrible day, it was still a day together with my husband... Slik... wellicht kwam het zo heftig binnen, omdat ik deze gebeurtenis destijds zo bewust heb mee gemaakt en omdat Moes ook zo vaak van huis is. Ik kan me het gevoel van de achterblijvers wel een beetje voorstellen. Ik ben op een gegeven moment ook maar gestopt met alles te lezen, want ik voelde me steeds triester worden :-(
Tegen half 4 liepen we naar buiten en gingen we bij Joe & the juice een heerlijk sapje drinken. Even op andere gedachten komen. Daar raakten we aan de praat met de jongen achter de counter. Dat bleek een Belg te zijn die voor de keten al op diverse plekken had gewerkt en nu voor 3 jaar in NY zou blijven.
Na ons “juice shot” liepen we nog over Wall street en wilde ik nog een foto maken van the charging bull... euh... dat is niet gelukt, want er stond een hele mensenmenigte om die stier. Er was zowaar een rij om een foto te maken en zelfs aan de achterkant van de stier stond een rij... ??? Yep, blijkbaar is het helemaal in om onder de ballen van de stier te gaan liggen. Okeeejjj... ik heb t maar overgeslagen haha. We besloten om via little Italy naar Chinatown te lopen en daar dan een hapje te gaan eten. Ik had gelezen dat een van de beste tentjes in Chinatown “Joe’s Shanghai” was. Nou... als je van echt Chinees eten houdt en je bent in New York, ga dan hier naartoe! Er stond een rij (maar die is er blijkbaar altijd), maar het was het wachten meer dan waard. Stel je niks sjieks voor, maar een echt Chinees eettentje, dus: een zaak die geheel gedecoreerd is met Ali Express kerstlampjes, één grote drukke bedoening, ronde tafels die je met andere mensen deelt en vooral geen kijkje in de keuken nemen, maar het eten.... voortreffelijk! Onze favoriet Kung bao chicken stond op de kaart, dus die werd besteld en ook de spicy chechuan style beef strips.... hmmmmm yummie voor de tummie! Ik werd er helemaal gelukkig van! Na het eten gingen we terug naar het hotel, tijd om de voetjes weer wat rust te gunnen, zodat ze morgen weer wat kilometers kunnen afleggen.

Iedereen overigens bedankt voor alle berichtjes, hier of via watsapp. Heel erg leuk!