50 tinten grijs

Daar waar we gisteren nog liepen te puffen en te hijgen van de hitte, daar kregen we vandaag dikke druppels regen op ons hoofd. Wat een contrast met gisteren zeg... van een strakblauwe hemel met een stralende zon naar 50 tinten grijs met af en toe een bui, maar voornamelijk miezer. Moet eerlijk zeggen dat ik dan tochliever loop te zweten, want met die (mot)regen zien de foto's er toch allemaal wat depressief uit.

Gisteren in de stralende zon de canal rocks bezocht: prachtige rotsformatie langs de kust. Hier en daar klauteren over rotsen om natuurlijkmooie fotospots te zoeken. We wilden het gisteren sowieso even rustigaan doen, dus we zochten een campingaan zee en streken daar al rond 15u. neer. Helaas was er geen mogelijkheidom hier in zee tezwemmen, wanter waren flinke golven en echt overal lagen flinke keien en rotsen in het water. Dat leek ons dus niet zo verstandig,dan maar lekkermet een boekje in de zon. 's Avonds de BBQ aangestoken (toevallig hadden we ditmaal een plek meteen naast de gezamenlijkeBBQ's, dus Moes was helemaal in zijn nopjes. Met een smile van oor tot oor stond hij te grillen en te bakken. In het zonnetje genoten we vanons gebarbecuede kippetje en niets leek erop te duiden dat het weerzou omslaan, maar vanochtend toen ik wakker werd zag ik al dat hetredelijk donker buiten was. Ik dacht nog "ach trekt zo wel open",dus ontbijtje gemaakt en toen ik met de bordjes naar buiten wilde lopen begon het te regenen...hmmm... dan maar binnen ontbijten, ook gezellig, maar iets onhandiger, want we klappen het bed niet elke dag in en uit, dus ontbijtje op bed dan maar. Na het ontbijt ging onze route naar Beedelup falls, hier zouden we de Karri forest track oppikken. Op de foto's zag de waterval er mooi uit, maar ja...we zitten natuurlijkindezomer, dussss.... wat een pech, water weg. Een heel klein miezerig pisstraaltje liep naar beneden. Dan maar doorlopen naar de "walk-through-tree". Het was een leuke wandeling door een karri bos (lees: hele hoge bomen) waarbij het gelukkig vrijwel de hele tijd droogis gebleven. De "doorloop-boom" was wel grappig, maar niet bijzonder. We vervolgenden de weg en zagen een afsplitsing, de gewone (onverharde weg) ofde heartbreak trail (ook onverhard). Nou laten we de heartbreak trail doen. De weg was smal, onverhard en op plekken enorm steil. Spannend voor ons camperbusje en ik vond het maar gek dat we hier "gewoon"konden rijden met onze camperbus, totdat we er ongeveer op de helft achterkwamen dat deze trail niet geschikt was voor campers en busjes... Whoepsie... Nou ja, er zat niks anders op dan door te rijden. Na deze alternatieve route reden we doornaar de "Dave Evans Bicentennial tree". Een 65 meter hoge boom waar je inkunt klimmen. Dat leek me wel wat, maar wat inge sjees... hoogtevrees... Ik had de illusie in mijn hoofd dat je er op een redelijke manier omhoog zou kunnen (en ook weer omlaag natuurlijk), maarrrrr dat zat toch even anders. Zehadden in die boom ijzeren pinnen gemaakt waarover je naar boven kon klauteren en over diezelfde pinnen moestje dan achteruit weer omlaag... NOT IN A MILLION YEARS!!! Ik heb me dat eens bekeken en zelfs mensen zonder enkele vorm van hoogtevrees gingen er niet lekker naar boven. Laat staan hoe ze naar beneden kwamen. Moes heeft t avontuur ook overgeslagen. Hij heeft dan wel geen hoogtevrees, maar het achteruitomlaag zag hij niet zo zitten. Nou, vanhieruitdus weer verder over het Karri forest track, naar de cascades. Via een korte wandeling zou je bijde cascades uitkomenen in de verte hoorden weal flink wat water, dus we gingen ervan uit dat we in elk geval iets van watervalletje zouden zien, maarrrr... niets was minder waar... we raakten helemaal van de leg, want ook hier was het water weg! Hier en daar waren erstroompjes, maar meer dan dat was het ook niet. De eerstvolgende stop was het plaatsje Pemberton. Hier aten we een lekkere lunch bij het Wild at heart cafe en gingen we nog even wat boodschapjes doen.Helaas begon het daarna weer te regenen,nu vergezeld van windvlagen... Hmmm... Aangezien het inmiddels al15u. was besloten we rechtstreeks naar Walpole te rijden voor onze slaapplek voor vanavond. We vonden het wel prima zo. De camping ligt hier prachtig aan een enorm mooi meer, maar het weerwaserin de tussentijd niet beter op geworden... De wind is inmiddels flink aangesterkt en ons campertjebegint al vrolijk heen en weer tedeinen. We hopen maar dat het morgen weer wat beter is!