Tis geen land voor mensen met hoogtevrees

Hallo allemaaaaal!!!

Ik kan weer lachen, dat was vanmiddag toch anders, toen was het lachen als een boer met flinke kiespijn.... Al die uitzichtpunten hier zijn schitterend, maar alles is op een behoorlijke hoogte en echt overal hebben ze van die fijne roostervloertjes... WHY oh WHYYYYY???? Verschrikkelijk zeg.

Gisteren begonnen we onze dag wederom grijs, heeeeel grijs... Het zou wel nog wat opklaren, dus we gingen ervan uit dat het in elk geval wel droog zou zijn. Als eerste stond een tree top walk op het programma. Ik had er wat foto's van gezien en het zag er allemaal uit als heel erg stevige loopbruggen tussen de boomtoppen door, dus ik dacht "dat durf ik wel", maarrrrr... natuurlijk alles voorzien van een mooie roostervloer... zucht...eye on the sky dan maar en ik moet zeggen, het viel me eigenlijknog mee. Daarna ging onze reis verder richting the elephant rocks; een prachtige rotsformatie langs de kust die (met een beetje fantasie) op olifanten lijken... nou jaaaa, je verzint het niet he?! Hier was het zonnetjeinmiddels doorgebroken, dus hup, trui uit en weer lekker in een t-shirtje op pad. Het uitzicht hier was adembenemend. Jeetje zeg, ik had me dit eigenlijk niet zo enorm super voorgesteld, maar echt PRACHTIG was dit (al komt het op de foto's toch allemaal wat minder spectaculair over moet ik zeggen). De laatste stop was een roze meer. Yup, jullie lezen het goed, een ROZE meer. In eerste instantieals je erlangs rijdt, valt het niet erg op, maar dat komt omdat er zich (blijkbaar alleen in de zomer) een zoutkorst op vormt en ook de inval van het licht zorgt voor een vertekend beeld. Door die zoutkorst kun je een heel gedeelte over het meer lopen en pas als je dan bij het water komt en je vanuit een laag standpunt over het meer kijkt, zie je dat het inderdaadroze is. Echt bizar. Heeft blijkbaar iets te maken met een bacterie die eenstofje aanmaakt bij bepaalde temperatuur en bij een bepaalde toestand van het water. I don't know exactly, maar zoiets was het... Nadat we dit ook weer hadden afgestreept van ons lijstje reden we naar Albany waar we 2 nachtjes wilden blijven. We hebben een supermooie camping, superschoon (schoonste tot nu toe), maar de plekken worden wel optimaal opgevuld, dus je kijkt zo bij de buren op het bord ;-)

Vanochtend toen we wakker werden was het wederom grijzer dan grijs... ja zeg... dat hadden we niet afgesproken... dus maar rustigaan ontbeten en toen het inmiddels lichtgrijs was geworden, op weg gegaan naar the granite skywalk. Oh mensen, mijn hoogtevrees wordt hier wel MEGA op de proef gesteld...HELLUUUUP!!!! Deze skywalk loopt om enorm grote granieten stenen heen en ikhad er wat foto's van gezien en wat reviews gelezen en ik dacht "Prima, dat kan ik ook!" Dus... op pad dan maar. Eerst loop je ongeveer 2,5km alleen maar bergop (vrij steil) over een smal pad met rotsen, soort van traptreden en dikke stenen. Sommige stukken redelijk steil, dus het was nog best afzien (vooral voor Moes die nog steeds niet 100% in orde is en vandaag maar weer eens met de huisarts heeft gebeld...) Als je dan eindelijk na 2,5km bij de granieten rotsen aankomt (wat overigens al extreem spectaculair is), dan kun je kiezen: naar links een pad voor angsthazen ennaar rechts het pad voor de mensen zonder hoogtevrees. Ik koos voor het pad voor de angsthazen, maar wat bleek... dat pad loopt naar een ander uitzichtpunt dat eigenlijk niet zo heelveel voorstelde...ehm.. ok,en nu... denk denk... terug naar het andere pad. Dit was eigenlijk niet eens een pad... dit begon al gelijk met een hoop geklauter over en tussen dikke rotsblokken. Ze hadden wel hier en daar wat beugels gemaakt om je aan vast te houden. Hmmm...en nu... toch maar doen dan? Ja, ik ging het gewoon doen, ik wastoch verdorie niet helemaal hier naartoe gewandeld om danniks te zien. Kom oooop Lydje, dit kun jij ook "Mind over matter!" Dus daar ging ik, een beetje met knikkende knieën en het eerste stukje bleek best mee te vallen. Het was eigenlijk maar een klein stukje klauteren voordat je weer op een vlak stuk rots uitkwam. Nou, whooo, eerste stuk overleefd. Toen kwam het volgende stuk: tussen twee enorme rotsen door, maar ook hier waren beugels bevestigd, dus dit viel eigenlijk ook nog wel mee, maar ja, daarna.... mijn bevreesde laddertje.Pfff... alleen al bij het kijken ernaar brak me het zweet uit. Ik vond het HE-LE-MAAL niks!!! Maar ja, dat was het laatste stukje, dat zou dan toch ook nog wel lukken (maar ik moest dan ook nog daar omlaag en omlaag is altijd erger dan omhoog!!!). Pfff... warm, heet, knikkende knieën, trillende handen... jeetje stel je niet aan zeg, je kunt dit! Ja, ja, in mijn lijf werd een strijd gevoerd. Mijn hoofd zei: Niet aanstellen, is maar een klein stukje, gewoon goed vasthouden engaaaaaaaan! Mijn benen zeiden: mooi niet Piet! Ik begin gewoon NU alvast te trillen,dan blijf je lekker hier staan. Grrr... Adem in, adem uit, gewoon rustigaan, stapje voor stapje! Dus... ik ben EINDELIJK zoverdat ik meop dat vreselijke trappetje begeef, ben ik bijna boven, komen er mensen aan... die moesten dus op mij wachten. Oh hellup... gingen ze ook nog tegen me praten...HOU JE MOND MAN!!! Dus lachen als een boer met kiespijn en toen ze zeiden "You will LOVE it" toen zei ik "Wellllll, I'm afraid of heights!" Waarop eneuit het groepje zei "oh, then you will love it a bit less"... JA, dat denk ik ook JA! (en nu aan de kant, want ik wil het platformpje op, ikheb je net verteld dat ik hoogtevrees heb, dus maak plaats maak plaats...) En ja, toen ik eenmaal bovenop het platformpje stond toen moest ik serieus bijna huilen. Pfff... alles op hoogte is niks voor mij, krijg daar zoveel stress van, maar ik was er! En inderdaad... het uitzicht daar was adembenemend, werkelijk waar! Had ik toch eigenlijk niet willen missen. Ik herpakte me en begon rond die rots telopen over ... je raadthet nooit... een roostervloer... pff... WHYYYYYY??? Dus maar weer vooral vooruit blijven kijken (met trillende beentjes). Na genoten te hebben van het uitzicht moest ik natuurlijk ook weeromlaag en laat ik dat nou altijd net nog wat enger vinden dan omhoog. Gelukkig waren er nu geen mensen,dus dat trapje omlaag daar ben ik als een slak omlaag gekropen (bijna letterlijk). De andere twee stukken omlaag vielen daarna super mee! En Jeeeejjjj... we hadden weer vaste grond onder de voetjes. Oh oh ohhh... wat voelde dat fijn zeg! Na dit enerverende avontuur stond nog "the gap" op het programma. Dit lag dan weer aan de kust. Hier was ook een uitzichtpunt met een roostervloer, maar na dattrappetje stelde dit echt niks meer voor. Durfde zelfsgewoon naar beneden te kijken. Whooooeee... I'm superwomannnnn hahahahaaaa... nou jaaa... dat nou ook weer niet, maar het voelde wel effe goed;-)

Vele groetjes van de "durfals"

P.S. Ik blijf me er overigens wel over verbazen hoe waardeloos de wifi hier overal is... lijkt wel of ik 10 jaar terug in de tijd ben gegaan...