Arches, Denver en naar huis...

Afgelopen donderdag stond volledig in het teken van een bezoek aan Arches national park. Een park dat al enorm lang op mijn verlanglijstje stond. Zodra je het park inrijdt wordt je al omgeven door de immens hoge, rode rotsen (eigenlijk in heel het stadje/dorpje Moab zit je ingesloten tussen de rotsen, dus op zich is dat ook al indrukwekkend). Allereerst moet je flink stijgen alvorens je bij een eerste uitzichtpunt komt. Dat was al erg mooi, maar ik kwam natuurlijk voor de Arches (de natuurlijk gevormde stenen bogen). De eerste wandeling ging naar de double arch. In eerste instantie leek dat niet veel voor te stellen. Je ziet in de verte al een gedeelte van de boog in de rotsen, maar het leek in eerste instantie of het er gewoon tussenin ingeklemd zat. Niets was minder waar, zodra je korterbij komt, wordt al snel duidelijk dat zich in de rots een enorme opening heeft gevormd, waarin 2 bogen zijn ontstaan. Erg gaaf! De Japanner in mij ging weer gelijk op volle toeren foto's maken, want jeetje wat was dit een fotogeniek stuk rots zeg. Na een fotootje of 20 (waarvan ik er uiteindelijk maar 1 echt heel geslaagd vond), liepen we terug naar de auto om op weg te gaan naar de volgende wandeling. Nu was the balancing rock aan de beurt. Ook weer bereikbaar met een korte en makkelijke wandeling. Dat was fijn, want mijn dikke teen deed nog steeds pijn. Ik wist toen echter nog niet wat er de rest van de dag zou volgen.... de balancing rock is, wat de naam al zegt, een enorm rotsblok dat bovenop een smal stuk rots balanceert. Wel aardig, maar zoals gezegd, ik kwam voor de bogen ;-)
Op naar de volgende: the delicate arch. Dit is de meest bekende en tevens ook het boegbeeld van de staat Utah. De wandeling hier naartoe was wat langer en moeilijker, al zat de moeilijkheidsgraad met name in het bergop wandelen. Je liep het grootste gedeelte over vlakke, bergop lopende rotsgedeeltes. Pas helemaal aan het eind liep je langs een berghelling over een vlak stuk richel. Vond ik persoonlijk iets minder (hoogtevrees he...). Ik was erg blij dat het er niet heel druk was, want als mensen moesten passeren, plakte ik mezelf tegen de bergwand aan, no way dat ik langs die richel ging lopen! Een klein stukje verder draaide het paadje een beetje naar rechts en... WOW... wat was dit??? Een enorm grote open plek en daar stond hij hoor... de delicate arch... op het uiteinde van de rotsen, op de achtergrond in de verte nog de besneeuwde bergtoppen van de la sal mountains en vele malen groter dan ik had verwacht... wat indrukwekkend. Dit moest vastgelegd worden, maar dat dacht natuurlijk iedereen, dus het was nog even mikken om een foto te kunnen maken zonder andere mensen erop en nu was het nog niet eens echt druk. Ik wil niet weten hoe het er hier in het hoogseizoen uit ziet... nadat we een tijdje het uitzicht in ons opgenomen hadden, besloten we toch maar aan de afdaling te beginnen en die was pijnlijk... voor mijn dikke teen... de hele tijd de druk erop... auw auw auw, dat beloofde niet veel goeds voor de rest van de dag.
Helemaal aan het eind van het park kon je nog een langere wandeling van ongeveer 12km maken langs the landscape arch en de double O arch. Nou prima, we gingen weer op pad. Het begon heel makkelijk en the landscape arch kwamen we al heel snel tegen. Het was op dat moment pas 2 uur, maar de zon was toch al achter de rotsen verdwenen, dus het "plaatje" was wat minder mooi dan verwacht. Op naar de double O arch... waar was het pad... hmm... we hadden een bordje gezien dat we gevolgd hadden, maar het pad leek bij een stel rotsen op te houden... er was ook niemand te zien, dus terug naar het bordje. Vreemd, we waren toch echt goed gelopen, weer bij die berg rotsen... moesten we daar dan overheen??? Mijn teen schreeuwde al in mijn schoen "alsjeblieft niet zeg!!". Stukje de rotsen op geklommen, maar dit zag er toch echt niet uit als een pad, totdat... er van de andere kant een wandelaar aan kwam. Jawel dat was écht de weg... okeejjj... apart. Klauter de klauter gingen we omhoog. Oeh... eng, hoogtevrees, bibberende knieën, helluuup niet fijn... maar gelukkig volgde erna weer een soort van pad, totdat... we over de bergrug moesten lopen. Ohhh écht niet fijn. En natuurlijk op t smalste stuk kwamen er tegenliggers... het werd al snel duidelijk dat de dame aan de andere kant het ook niet heel fijn vond, want die bleef met dezelfde paniek in de ogen stokstijf staan. Tsja... iemand zou toch erlangs moeten.. ik dan maar? Oh help, waarom deed ik me dit aan? Nou ja, verstand op "0" en maar door... nadat we die bergtop achter ons hadden gelaten, raakten we nog 2x de weg kwijt, want heel duidelijk was het niet aangegeven, maar daar voor ons lag hij dan... of niet? Was dit het??? Euh... beetje een tegenvaller. Was ik daarvoor over die bergtop gegaan?? (En dat zou ik dus ook nog terug moeten, want we haalden het waarschijnlijk niet meer om de hele lus te wandelen...) Na wat foto's geschoten te hebben, overlegden we of we dezelfde weg terug gingen of toch nog de hele lus gingen lopen. Net toen we wilden zoeken naar de rest van het pad, kwamen er andere wandelaars aan die eveneens de hele lus hadden willen wandelen, maar compleet de weg waren kwijt geraakt. We besloten dus maar om dezelfde weg terug te gaan... zucht... weer over die bergrug. Inmiddels was het ook flink afgekoeld, dus dat maakte de stemming er niet vrolijker op. Toen we eenmaal van de bergrug af waren, raakten we wederom het pad een aantal keren kwijt. Het andere stel overigens ook, dus we liepen met zijn vieren wat in rondjes te dolen... maar elk nadeel heb z'n voordeel, dus we kwamen wel nog twee andere bogen tegen. De temperatuur daalde nog verder en de zon stond nu wel heel laag, maar we vonden eindelijk de terugweg. Met flinke pas liepen we richting auto, tijd om de verwarming eens goed op te stoken! Met een laatste blik op alle rotsformaties verlieten we het park.
Vrijdag stond weer een lange rit van zo'n 5,5 uur op het programma richting Denver. Alvorens naar het hotel te rijden, maakten we een stop bij het red rocks amfitheater. Dit leek op internet heel wat, maar viel erg tegen... dus door naar het hotel. Onderweg zagen we al heel veel waarschuwingen dat er ijzel voorspeld was... wat gek, zo zag het echt niet uit en het was in Denver zelfs nog warm. Helaas klopte de voorspellingen, want toen we de volgende ochtend de ogen open deden zag je geen hand voor ogen, hartstikke grijs en inderdaad het ijzelde. De hele auto was een brok ijs geworden... hmmm... what to do...? Niet echt weer om de stad in te gaan. Na de auto wat ontdooit te hebben, besloten we een shopping mall op te gaan zoeken. Het weer werd er gedurende de dag niet echt beter op, dus we gingen op tijd terug naar het hotel, koffers werden weer ingepakt en zondagochtend begonnen we aan de terugreis.
Ondanks dat het een erg korte reis is geweest en we het graag iets rustiger aan hadden willen doen, hebben we genoten van elke minuut. (Ok, op mijn krampen tijdens de marathon na...)
Iedereen weer bedankt voor alle leuke berichten tussendoor en tot ziens in NL!